Het Westen hoeft zich niet de les te laten lezen door samenlevingen die niet eens kunnen zorgen voor schoon drinkwater en riolering voor de eigen bevolking, betoogt Ibn Warraq.
Een antwoord op Tariq Ramadan
De grote ideeën van het westen - rationalisme, zelfkritiek, de onbaatzuchtige zoektocht naar waarheid, de scheiding tussen kerk en staat, de heerschappij van het recht en gelijkheid onder de wet, de vrijheid van geweten en meningsuiting, mensenrechten en de democratische rechtstaat - zijn superieur aan welke andere dan ook die ooit bedacht zijn in de geschiedenis van de mensheid. Het was het westen dat stappen ondernam om de slavernij af te schaffen; de roep om daar een eind aan te maken vond zelfs geen gehoor in Afrika, waar rivaliserende stammen zwarte gevangenen als slaaf verkochten.
Het is het westen dat vrijheden heeft verzekerd voor vrouwen, voor etnische en andere minderheden op een schaal die zestig jaar geleden voor onmogelijk werd gehouden. Het westen erkent en verdedigt de rechten van het individu: we zijn vrij te denken wat wij willen, te lezen wat wij willen, onze godsdienst te belijden, en onze levens zelf in te richten. Kortom: de glorie van het westen, zoals de filosoof Roger Scruton het uitdrukt, is dat het leven hier een open boek is, een boek dat onder Islam gesloten blijft.
In veel niet-westerse landen, in het bijzonder in Islamitische, zijn burgers niet vrij te lezen wat zij willen. In Saudie-Arabië, zijn moslims niet vrij om zich tot het Christendom te bekeren, en Christenen niet om hun religie te praktiseren; een regelrechte schending van artikel 18 van de Verklaring voor de Rechten van de Mens van de Verenigde Naties. In tegenstelling tot de overweldigende opgelegde zekerheden en regels van de Islam, biedt de westerse beschaving wat Bertrand Russel ooit de bevrijdende twijfel noemde, die het principe van wetenschappelijk scepticisme aanmoedigt. Westerse politiek schrijdt evenals de wetenschap voort met onzekere stappen van vallen en opstaan, door open discussie, kritiek en de bereidheid tot zelfverbetering.
Je zou het verschil tussen het westen en de rest kunnen karakteriseren als een verschil in kennistheoretische principes. Het verlangen naar kennis, ongeacht waar die toe leidt - een erfenis van de Grieken - heeft geleid tot een onvergelijkbare instelling, zelden buiten het Westen geëvenaard: de universiteit. Samen met andere onderzoeksinstituten en bibliotheken, zijn universiteiten - op zijn minst idealiter- onafhankelijke academies die de kennistheoretische normen in acht nemen waardoor wij de waarheid kunnen najagen in een geest van belangeloze onderzoekingsdrift, vrij van politieke druk. Met andere woorden: achter het succes van de moderne westerse samenleving met zijn wetenschap, technologie en zijn open instellingen ligt een manier van kijken naar de wereld; de methode om te analyseren, te duiden en vervolgens vraagstukken of problemen op te lossen of te corrigeren.
Het bouwwerk van moderne wetenschap en de wetenschappelijke methode is één van de grootste giften van het Westen aan de wereld. Het heeft ons bijna alle wetenschappelijke ontdekkingen van de afgelopen 500 jaar gegeven. Van elektriciteit tot computers, maar ook - ingegeven door humanitaire overwegingen - het Rode Kruis, Artsen zonder Grenzen, Human Rights Watch en Amnesty International. Het Westen neemt het grootste aandeel in de hulp aan het belegerde Darfur voor zijn rekening; de Islamitische landen schitteren bij de verlening van bijstand door afwezigheid
Bovendien, andere landen erkènnen de superioriteit van het Westen. Zodra andere landen, zoals Zuid-Korea en Japan, westerse politieke principes omarmen, dan bloeit hun bevolking. Het is naar het westen - niet naar Saudi-Arabië of Iran - dat miljoenen vluchtelingen uit theocratische en andere totalitaire regimes vluchten, op zoek naar verdraagzaamheid en politieke vrijheid. Geen westerse politicus zou wegkomen met de antisemitische opmerkingen die de voormalige Maleisische president maakte in 2003. Dat wij Mahathir's geraas door de vingers zagen duidt niet alleen op een dubbele standaard maar ook op het feit wij westerse leiders aan hogere ethische maatstaven onderwerpen..
Een cultuur die de wereld de roman, de muziek van Mozart, Beethoven, en Schubert, de schilderijen van Michelangelo, Da Vinci en Rembrandt gaf heeft geen lessen nodig van samenlevingen wier idee van de hemel bevolkt is met vrouwelijke maagden en sprekend lijkt op een kosmisch bordeel. Noch hoeft het Westen de les gelezen te worden over de superieure deugden van samenlevingen waar vrouwen onderworpen worden aan de sharia, besnijdenissen moeten ondergaan, tot de dood gestenigd worden als verdachten van overspel en de kans lopen op negenjarige leeftijd uitgehuwelijkt worden tegen hun wil; samenlevingen die de zogenaamd lagere kasten hun rechten onthouden; samenlevingen die homoseksuelen en afvalligen executeren. Het Westen heeft geen behoefte aan schijnheilige preken van samenlevingen die niet eens kunnen zorgen voor schoon drinkwater of riolering, die geen voorzieningen treffen voor hun gehandicapten en die toestaan dat 40 tot 50% van zijn ingezetenen analfabeet blijft
Om bij de roemruchte uitspraak van ayatollah Khomeini te blijven: er zijn geen grappen in de Islam.
Het westen is in staat te kijken naar zijn eigen zwakheden en erom te lachen; de draak te steken met zijn eigen fundamentele beginselen: maar er is nog steeds geen equivalent van Monty Python’s Life of Brian in Islam. Zullen we ooit uit kunnen zien naar een Life of Mo? Waarschijnlijk niet — wederom een signaaltje dat westerse waarden nog steeds de beste - en wellicht enige - garantie bieden dat mensen, ongeacht hun ras of geloofsgezindte, zich ten volle kunnen ontplooien en in vrijheid leven.
bron: http://www.city-journal.org/2008/18_1_snd-west.html
.