zaterdag 29 september 2007 11:33 / 320 reacties
Asiel en immigratie: Nederland blijft naïef
Wie kwaad wil, komt Nederland heus wel binnen. Het Nederlandse recht, Nederlandse instanties en gesubsidieerde hulpverleners helpen hen daarbij. Zowel door steun als door nalatigheid
Syp Wynia
Sietse Fritsma was zes jaar ambtenaar bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst, de dienst die alle aanvragen voor een verblijfsvergunning beoordeelt. Hij was zo ontsteld over wat hij daar aantrof, dat hij zich, met zijn verworven kennis, aanmeldde als Kamerlid voor de PVV van Geert Wilders. Sinds november zit hij in de Tweede Kamer en nu komt hij met een boek waarin hij zijn ervaringen bij de IND heeft gebundeld.
Fritsma's waarnemingen zijn geanonimiseerd en dus oncontroleerbaar, al is er vooralsnog weinig reden om aan zijn bevindingen te twijfelen. Fritsma is natuurlijk een bevoorrechte getuige, maar veel Nederlanders hebben soortgelijke ervaringen.
Fritsma vertelt dat Marokkanen steeds, tot acht keer toe, weer een nieuwe huwelijkspartner uit het herkomstland halen en scheiden zodra de nieuwe 'partner' een eigen verblijfsvergunning heeft. Waarna ook de partner weer eigen partners ophaalt. Er blijkt geen enkele belemmering.
Misbruik
Hij vertelt over het misbruik van de vergunningaanvraag: zolang die loopt kan de betrokkene blijven en zelfs van sociale voorzieningen genieten. Opvallend vaak verdwijnen verblijfsvergunningen, die vervolgens blind opnieuw worden verstrekt, zelfs aan mensen die geen verblijfsrecht hebben.
Advocaten weten dat het stapelen van aanvragen uiteindelijk tot succes leidt, waardoor ook een hardnekkige crimineel kan blijven, zogenaamd omdat hij op een medische behandeling wacht. Als de IND het te druk heeft worden hele stapels aanvragen maar helemaal toegekend. Enzovoorts, enzovoorts.
Naïef land
Het beeld dat uit Fritsma's bevindingen oprijst is dat van een naïef land, dat ongewenste immigranten op alle mogelijke manieren rechten verschaft en niet bestand is tegen malafide praktijken.
Waar Fritsma zich richt op de familiemigratie – tien keer zo groot als de asielmigratie, zo becijfert hij – maakte de Nationale Ombudsman zich de afgelopen week wederom druk over de asielzoekers die het slachtoffer zouden zijn van de Nederlandse ambassades in het buitenland.
Ombudsman Alex Brenninkmeijer was gealarmeerd door asieladvocaten en VluchtelingenWerk. De ambassades zouden onzorgvuldig zijn bij het natrekken van de sporen van mensen die asiel hebben aangevraagd in Nederland, als gevolg waarvan 80 procent van de betrokkenen geen asiel hadden gekregen.
Heel twijfelachtig
Het is overigens vreemd dat Brenninkmeijer dat veel vindt, want van het totale aantal asielaanvragen blijkt een nog veel lager percentage terecht. Uiteindelijk blijft overigens, net zo makkelijk, meer dan de helft. Het is ook heel twijfelachtig dat uitgerekend Nederlandse ambassades onzorgvuldig zouden zijn, want er is geen klein land dat zo'n uitgebreid, wereldwijd consulair netwerk heeft. De nog steeds onevenredig hoge asielstroom naar Nederland wijst er ook al niet op dat asielvragers het hier extra moeilijk zouden hebben.
De moraal van dit verhaal? Immigranten uit verre landen, met een vaak afwijkende taal en cultuur met weinig perspectief op een zinvolle bijdrage aan Nederland worden op alle mogelijke manieren in staat gesteld zich in Nederland te vestigen. Het Nederlands recht, Nederlandse instanties en gesubsidieerde Nederlandse advocaten en hulpverleners helpen daarbij, zowel door inzet als door nalatigheid.
Lachertje
Het officiële, restrictieve Nederlandse immigratiebeleid is daardoor in de praktijk vaak een lachertje. Het recht staat zo, in ieder geval in de praktijk, veelal niet aan de kant van Nederland en de Nederlanders, maar aan de kant van de misbruikende binnenkomer.
Elsevier
.